Oeps, oeps en nog een keer oeps!

Gisteren heb ik geen berichtje geschreven want eh…… ik had een Bloody Mary en een één of ander link zoetig mixje op en toen ik in de hotelkamer kwam wist ik niet meer met welk knopje de wc werd doorgetrokken. Ik besloot toen maar om niks meer op te schrijven. Niet dat er veel gebeurd is hoor, denk ik, hoop ik, eh…oeps!

Vandaag was een mooie zonnige dag en als je dit ziet is Chicago toch een prachtige stad vind je niet?

We hebben als ontbijt een enorme (footlong) sandwich gegeten en zijn gelijk doorgegaan naar Wrigley Field voor de middagwedstrijd van de Cubs. Nog wel even Martine gebeld om te vragen of ik iets zwarts mee kon nemen voor de baby. En zij bevestigde wat William al had voorspeld: De White Sox spelen in het zwart dus of het nou een meisje of een jongen wordt, zwart is altijd goed!

Wrigley Field is mooi maar een beetje te vol met mensen naar mijn smaak. Ik moet er niet aan denken dat hier iets gebeurd want je zit echt als ratten in de val brrrrrrrrr. Als je eenmaal op je plekje zit is het echt fantastisch! Het is de eerste keer dat wij het niet koud hadden in dit ballpark. We hadden de extra truien niet nodig, ondanks dat we niet in de zon zaten. Naast mij zaten een paar vrouwen en toen William mij attendeerde op de afzakkende broek van de man voor ons, begreep ik waar zij om lachten. Één van de dames heeft zelfs een foto gemaakt met haar telefoon van de, nee laat maar, het was te onsmakelijk om het er langer over te hebben.

De sfeer is hélemaal goed als de Cubs winnen, dan raakt het publiek buiten zinnen: héél bijzonder!

Na de wedstrijd kocht William een mooi sweat vest van de Cubs en liet voor het gemak zijn credit card liggen. Hier kwam hij in Mother Hubbards – de leukste neighbourhood sportsbar van Chicago – pas achter. Tutje is gelijk even naar het hotel gegaan om het vermissingnummer op te zoeken en de kaart te laten blokkeren. De winkelier zal niet zo snel fraude plegen met de kaart maar dit was onze tweede oeps van vandaag.

De derde oeps hebben we net achter de rug. Ruth’s Chris steakhouse staat bekend om haar fantastische steaks en dat klopt ook wel. We hebben goed gegeten maar we zijn helemaal misselijk van alle boter waarin ze het vlees dichtschroeien. Het vlees komt in een laag hete boter sissend op tafel en na een halve filet mignon, ben je die botersmaak al helemaal zat. Nu weten we ook weer waarom wij liever gegrild vlees eten en niet meer naar dit restaurant willen. Ik hoop dat wij het onthouden voor de volgende keer.