Het zit er weer op!

In Detroit stonden wij om 8:15 uur op (15:15 NL tijd) en onze koffers waren zó ingepakt. De rit naar Chicago zou 5 uur duren maar toen we 2 ½ uur onderweg waren, het was inmiddels al 13 uur, realiseerden we ons dat het in Chicago een uur eerder zou zijn. Kortom, we hadden zeeën van tijd en gingen op zoek naar een hapje eten.

Omdat we deze vakantie nog geen burger bij Wendy hadden gegeten, besloot William een afslag te nemen waar een Wendy zat. Goede beslissing want er was ook een Macy’s en ik heb mijn Clinique spulletjes aangevuld. Bij Wendy’s werd ik overigens nog vals beschuldigd dat ik niet afgerekend zou hebben en in ruil daarvoor hebben we een hele rits condiment cups ‘meegenomen’.’

Vier uur voor onze boardingtijd kwamen wij aan op de terminal en zijn direct doorgelopen naar de lounge. Het vliegveld was niet echt veel en ook de taxfree was niet zo uitgebreid. De vlucht zelf is erg rustig verlopen. William en ik zijn nog even van stoel gewisseld want zijn stoel werkte niet meer en moest met de hand op en neer gedaan worden door twee stewardessen. Ik wilde een uurtje slapen en dat ging eigenlijk prima op zijn stoel. Wonder boven wonder heeft hij ook nog een paar tukkies gedaan, dat lukt hem vrijwel nooit.

Op Heathrow – let wel, na 7 uur vliegen, om 10 uur in de ochtend en al bijna 20 uur op – kwamen we erachter dat de National Express Shuttle naar Gatwick Terminal 4 niet meer aandeed en dat we naar Terminal 5 moesten met de bus. Eenmaal volledig door elkaar geklutst, bleek dat we een kaartje moesten KOPEN voor de Shuttle! Nou ben ik niet te beroerd om iets te kopen maar als ik toch %6?<9d@@#$0()! Business Class reis met British Airways en dezelfde maatschappij zet me op een vlucht naar Amsterdam vanaf een ander vliegveld, dan verwacht ik niet dat ik moet ruiken dat ik ponden mee moet nemen om een buskaartje aan te schaffen! Kortom, ik ging op oorlogspad op de manier die ik van de Engelse lerares geleerd had. De customer service bood ons niet een kaartje aan voor de shuttle maar deed een veel beter aanbod: een vlucht om 13:15 vanaf Terminal 5. De kapotte stoel was direct naar de achtergrond verdwenen, dat kan ik je wel zeggen.

De trein van Schiphol naar Den Haag was warm maar binnen 1 uur stonden we voor de deur van de Tomatenstraat. Bijna samen met Belderbos die nog even met een jonge vrouw ons huis kwam bezichtigen! Kwam trouwens wel goed uit hoor want de auto wilde niet starten en de makelaar heeft even de startkabels erop gezet!

Het is nu half 10 en we zijn in totaal zo’n 32 uur wakker met een paar hazenslaapjes tussendoor. Kortom, we zijn moe en gaan zo slapen. In het weekend zet ik wat foto’s op de blog met de spulletjes die we hebben aangeschaft: Gneetjes, beestjes en nog een paar dingen.

Welterusten!

Kampvuurtje, een tijgertje en een romantische afsluiting van de vakantie

Gisteravond heb ik op de site van Detroit gekeken of er iets leuks was om te zien. Nou dat is gelukt: The Rouge Ford fabriek!
Om een uur of 11 zijn we op weg gegaan naar Dearborn waar de Ford fabriek, een museum en een IMAX theater staat. Na een bruch in een diner annex bar en grill waar een blind paard geen schade kan uitrichten, kozen wij voor de Factory Tour en niet voor de andere dingen die ze aanboden.

De tour was fantastisch! De eerste van de twee films ging over de geschiedenis en het leven van Henry Ford en hoe hij de assembly line heeft bedacht. Een sterk punt uit deze film was dat ook de zwarte bladzijde uit de geschiedenis – de krachtmeting met de vakbond –niet onbesproken bleef. De tweede film ging over de beroemde assembly line en je bekeek hem op een stoeltje wat 360 graden kon draaien. Zo af en toe werd er een bijpassende geur in de zaal gespoten, trilde de grond of voelde je druppeltjes. Een hele leuke ervaring.

Het kampvuurtje kwam als laatste: de daadwerkelijke assembly line!

Hier zag je mensen vanaf een verhoogd looppad, aan de lopende band schroefjes aandraaien; bedrading aanleggen; ruitenwissers plaatsen; totdat je de Ford F-150 truck in vol ornaat de fabriek zag uitrijden. We hebben als was het een kampvuurtje naar al deze handelingen staan kijken. En weet je wat wij het meest bewonderenswaardige vonden? Dat iemand een plan heeft moeten opstellen met op welk moment, welke schroefjes worden aangedraaid en welke dingen geplaatst worden in een kale auto. Dat moet me toch een boekwerk zijn!
De Tigers deden tot op heden niets en nu wij er zijn maakten ze de Mariners in maar in de laatste innings kwamen de Mariners toch nog op 8 punten tegen de Tigers op 12. Hele goede wedstrijd en het ballpark staat zeker in onze top 10. Van William kreeg ik een klein tijgertje: Stripey genaamd. Ahhhhhh zo schattig!

Toen wij op de kamer terugkwamen stond er een fles champagne met aardbeien en zoetigheden op ons te wachten. William had dit deel van de boeking – een romantic package – tot de laatste avond van de vakantie bewaard. Lekker hoor, nu kan ik al soezelend op de klanken van Baseball in slaap vallen.

Morgen wat vroeger opstaan want de koffers moeten uiteindelijk goed gepakt worden om niet op het vliegveld weer iets over te moeten pakken. Nu maar hopen dat ze op het vliegveld Clinique verkopen want ik was vandaag vergeten dat ik nog drie dingetjes nodig heb.

Toledo Rocks!

Eerst lekker lopen tutten en een Starbucks koffie opgepikt met een croissantje. Voor mij overigens een hele opgave om dwars door het casino te moeten lopen met twintig dollar brandend in mijn zak maar ik heb me ingehouden.

Op ons gemakje naar een Wall-Mart gereden waar wij wat spulletjes oppikten die we nodig hadden. De mall was echt heel mooi en bij Macy’s vond ik (nouja,William dan) twee mooie pakjes en een prachtig jurkje. De twee pakjes waren de helft van de prijs en het jurkje 40% in prijs verlaagd. Daar bovenop kreeg ik nog eens 11% korting vanwege mijn international shopping card. Bij JC Penny vond ik een vestje met hemdje voor de helft van de prijs. Kijk, dat is nou eens leuk shoppen.

Op naar Downtown Toledo! We konden het ballpark wel vinden maar downtown waren we vast de verkeerde weg ingeslagen. Nogmaals intikken en Lori wees ons de juiste weg maar helaas konden wij wéér niets vinden wat op een centrum leek. Na drie rondjes zijn we maar teruggegaan richting de mall want het ballpark was nog niet open. In een Kröger supermarkt zag ik de zijde van Farouk voor nog eens $3 minder staan: $16,99 voor 150 ml en dat is écht héél goedkoop!
Weer terug in Toledo kocht William kaartjes voor de third base side. Die eikel aan de gate scheurde mijn kaartje kapot terwijl hij een scanner in zijn hand had. Het duurde echt even voordat ik niet meer de pest in had, sjonge jonge jonge wat een sukkel. Gelukkig hebben we een hele leuke wedstrijd gezien. Tot de achtste inning stonden de Mud Hens achter met 3-1. Toen de Clippers van pitcher wisselden kwamen de honken vol te staan en scoorden ze 3 punten in één inning. Leuk hoor alleen jammer dat ze Muddy en Muddonna niet in pluche verkochten!

De terugweg was een beetje stressvol. Al die detours zonder verlichte wegen geven nou niet echt een vertrouwd gevoel. Lori wees ons prima de weg maar helemaal vertrouwen deden we het niet toen ze ons de afslag ‘bridge to Canada’ opstuurde. Ze had wel gelijk hoor maar toch, echt vertrouwenwekkend leek het niet.

We zitten nu in onze comfortabele hotelkamer en William zit de Miss Hooter verkiezingen te kijken. Morgen gaan we kijken of Downtown Detroit ons meer te bieden heeft dan Toledo.

De laatste dagen breken aan

Vandaag reden wij van Grand Rapids naar Detroit met een kleine stop in Woodland Mall waar William eindelijk zijn luchtje heeft gevonden. De andere luchtjes waar in naar op zoek was hadden ze ook hier niet helaas. De middag wedstrijd waar wij naartoe gingen was van dezelfde twee teams als gisteren alleen in een ander ballpark: de White caps tegen de Lug Nuts.

Dit keer geen omroeper die er de hele wedstrijd ongelooflijk dom doorheen zat te kleppen om reclame te maken voor alle sponsors, maar gewoon een leuk allpark met een heel vol winkeltje wat nu een beetje leger is. Met een cap, een vestje, een T-shirt en een mascotte hebben wij heerlijk in de zon een leuke wedstrijd zitten kijken. In de 7e inning werd het heel koud en bracht Lori ons in één keer naar het MGM hotel en casino in Detroit.
De trotse oma vertelde tegen iedereen dat haar kleindochter het volkslied zong. Misschien had ze beter kunnen wachten met roepen want nu moest ze achteraf tegen iedereen zeggen dat ze ongetraind was. Die hoge noten kwamen er niet zo uit als normaal.

Het is een fantastische kamer maar de na de schok van de restaurantrekening – wel lekker maar walgelijk duur – bleek dat de gokkasten niet echt gul zijn. Na een uur zaten wij lekker boven naar honkbal te kijken want ik wil ook nog wat over houden voor thuis (zei de gokverslaafde).
Morgen gaan we naar een wedstrijd van de Toledo Mud Hens en dan gaan we kijken wat Toledo Downtown ons te bieden heeft. Volgens hun internet site niet veel maar je weet nooit wat we tegen komen.

Mooi groen maar een beetje frisjes!

Vanmorgen gingen wij om een uur of 10 op weg naar O’Hare vliegveld om bij Hertz een auto op te halen. In Chicago zit ook wel een Hertz kantoor maar daar hebben ze minder aanbod en William wilde de Toyota RUV4 hebben voor de laatste dagen. We hebben hem niet direct opgehaald toen wij landden want de extra autohuur plus de parkeerkosten voor twee dagen was bijna dubbel zo duur dan de taxikosten. Tja, dat is geld wat we beter ergens anders aan uit kunnen geven, toch?

We hadden wel goed geslapen maar Mother Hubbards heeft een slechte invloed op onze alcohol consumptie dus we kwamen wat traag op gang. Zo gebeurde het dat onze Tom Tom houder nog in de koffer zat en dat we de Lighthouse place Outlet Mall een beetje vreemd doorkruisten. Niet dat dat uitmaakte hoor want ik heb prachtige zwarte schoenen gekocht en een hele leuke tas bij Aldo en William kocht bij Ralph Lauren nog wat spulletjes. Ik slaag tegenwoordig voor pakjes enzo beter bij Macy’s of JC Penny dus de komende dagen zal het nog wel goed komen.

Voordat we naar het Fifth Third Park gingen, aten wij een heerlijke filet mignon bij een longhorn steakhouse. Ik vond het ballpark heel erg leuk en het was werkelijk afgeladen vol. Ach ja, wat is er verder te doen op een zaterdagavond in Grand Rapids? Het is William zijn dag niet en na een ijsje en 7 innings zijn we op weg gegaan naar Meijer. Het sterft hier van de Nederlandse namen en plaatsen zoals Holland en Zeeland en de plaatselijke supermarktketen heet Meijer. Véél te grote verpakkingen allemaal dus wij zijn snel doorgereden naar de Walgreen op de hoek. Eerste indruk van Michigan: mooie groene staat maar een beetje frisjes.

Morgen hoeven we maar een klein stukje te rijden naar Lansing!

Oeps, oeps en nog een keer oeps!

Gisteren heb ik geen berichtje geschreven want eh…… ik had een Bloody Mary en een één of ander link zoetig mixje op en toen ik in de hotelkamer kwam wist ik niet meer met welk knopje de wc werd doorgetrokken. Ik besloot toen maar om niks meer op te schrijven. Niet dat er veel gebeurd is hoor, denk ik, hoop ik, eh…oeps!

Vandaag was een mooie zonnige dag en als je dit ziet is Chicago toch een prachtige stad vind je niet?

We hebben als ontbijt een enorme (footlong) sandwich gegeten en zijn gelijk doorgegaan naar Wrigley Field voor de middagwedstrijd van de Cubs. Nog wel even Martine gebeld om te vragen of ik iets zwarts mee kon nemen voor de baby. En zij bevestigde wat William al had voorspeld: De White Sox spelen in het zwart dus of het nou een meisje of een jongen wordt, zwart is altijd goed!

Wrigley Field is mooi maar een beetje te vol met mensen naar mijn smaak. Ik moet er niet aan denken dat hier iets gebeurd want je zit echt als ratten in de val brrrrrrrrr. Als je eenmaal op je plekje zit is het echt fantastisch! Het is de eerste keer dat wij het niet koud hadden in dit ballpark. We hadden de extra truien niet nodig, ondanks dat we niet in de zon zaten. Naast mij zaten een paar vrouwen en toen William mij attendeerde op de afzakkende broek van de man voor ons, begreep ik waar zij om lachten. Één van de dames heeft zelfs een foto gemaakt met haar telefoon van de, nee laat maar, het was te onsmakelijk om het er langer over te hebben.

De sfeer is hélemaal goed als de Cubs winnen, dan raakt het publiek buiten zinnen: héél bijzonder!

Na de wedstrijd kocht William een mooi sweat vest van de Cubs en liet voor het gemak zijn credit card liggen. Hier kwam hij in Mother Hubbards – de leukste neighbourhood sportsbar van Chicago – pas achter. Tutje is gelijk even naar het hotel gegaan om het vermissingnummer op te zoeken en de kaart te laten blokkeren. De winkelier zal niet zo snel fraude plegen met de kaart maar dit was onze tweede oeps van vandaag.

De derde oeps hebben we net achter de rug. Ruth’s Chris steakhouse staat bekend om haar fantastische steaks en dat klopt ook wel. We hebben goed gegeten maar we zijn helemaal misselijk van alle boter waarin ze het vlees dichtschroeien. Het vlees komt in een laag hete boter sissend op tafel en na een halve filet mignon, ben je die botersmaak al helemaal zat. Nu weten we ook weer waarom wij liever gegrild vlees eten en niet meer naar dit restaurant willen. Ik hoop dat wij het onthouden voor de volgende keer.

Goede vlucht, leuke wedstrijd en nog een ‘gneetje’!

Ik had de wekker gezet op mijn mobiel maar dat hadden we beter niet kunnen doen want om half 6 belde er iemand vanuit Nederland met een vraag over een beurs. Ik heb niet opgenomen hoor, maar toen de wekker om kwart over acht ging heb ik even ge-sms’t of het dringend was: NIET DUS!

Afgezien van het feit dat ik William een éénrichtingsweg instuurde, verliep de ochtend bijzonder voorspoedig. Hoe lelijk St. Louis de vorige keer ook tegen ons deed, nu was het één en al glimlach en vriendelijkheid. Met een goed gevoel vlogen wij dus op weg naar Cleveland waar wij al in een uur en acht minuten landden. Helaas regende het en we hoopten vurig dat de wedstrijd gewoon door zou gaan.
De hotel shuttle bracht ons naar de Rock and Roll hall of Fame maar dat was nou niet echt een topper. We zijn er niet achter gekomen wie er nou écht opgenomen waren in de hall of fame of wie er nou alleen in het museum stond. Nouja, $44 lichter en een ‘gneetje’ rijker gingen we op zoek naar een taxi. Tja, het is geen New York dus dat was een moeilijker taak dan we dachten. Dan maar met de gratis shuttle van het Crown Plaza naar het ball park laten brengen (we konden het niet maken om ons naar ons eigen hotel te laten brengen). Het regende nog steeds maar volgens de chauffeur zou het wel doorgaan.

In het hotel even het hoognodige gewassen om de komende dagen mee door te komen. Uiteindelijk vliegen we na Chicago niet meer nationaal dus kunnen we kopen wat we nodig hebben.
De verzameling na twee weken!

Door lichte regen liepen we naar het ball park en toen wij aan kwamen lopen, hoorden wij het volkslied. Mooi, dan gaat het dus door alleen…… die regen bevalt ons helemaal niet. Snel een ‘’gneetje’ gekocht en een stuk pizza gegeten. We hadden prachtige plaatsen en daarom kochten we twee regencapes.

Die schijterd gaat natuurlijk niet op de foto met een concurrerend team maar geloof me: hij had er ook één aan.

Tot morgen vanuit: Chicago!