De laatste dagen breken aan

Vandaag reden wij van Grand Rapids naar Detroit met een kleine stop in Woodland Mall waar William eindelijk zijn luchtje heeft gevonden. De andere luchtjes waar in naar op zoek was hadden ze ook hier niet helaas. De middag wedstrijd waar wij naartoe gingen was van dezelfde twee teams als gisteren alleen in een ander ballpark: de White caps tegen de Lug Nuts.

Dit keer geen omroeper die er de hele wedstrijd ongelooflijk dom doorheen zat te kleppen om reclame te maken voor alle sponsors, maar gewoon een leuk allpark met een heel vol winkeltje wat nu een beetje leger is. Met een cap, een vestje, een T-shirt en een mascotte hebben wij heerlijk in de zon een leuke wedstrijd zitten kijken. In de 7e inning werd het heel koud en bracht Lori ons in één keer naar het MGM hotel en casino in Detroit.
De trotse oma vertelde tegen iedereen dat haar kleindochter het volkslied zong. Misschien had ze beter kunnen wachten met roepen want nu moest ze achteraf tegen iedereen zeggen dat ze ongetraind was. Die hoge noten kwamen er niet zo uit als normaal.

Het is een fantastische kamer maar de na de schok van de restaurantrekening – wel lekker maar walgelijk duur – bleek dat de gokkasten niet echt gul zijn. Na een uur zaten wij lekker boven naar honkbal te kijken want ik wil ook nog wat over houden voor thuis (zei de gokverslaafde).
Morgen gaan we naar een wedstrijd van de Toledo Mud Hens en dan gaan we kijken wat Toledo Downtown ons te bieden heeft. Volgens hun internet site niet veel maar je weet nooit wat we tegen komen.