Niks moet, alles mag!

Vanmorgen waren we vrij vroeg wakker en we realiseerden ons dat we in één dag niet over een jet lag heen kunnen zijn. Geeft niks, zat op tv en rond een uur of half 10 hebben we een hapje gegeten vlak bij ons hotel. Het eten was goed maar man man man wat moeten wij toch wennen aan die Amerikaanse koffie. De orange juice hebben we teruggestuurd want die was zo mogelijk nog slapper dan de koffie.

Via de Inner Harbour zijn we naar het ballpark gelopen voor de middagwedstrijd tussen de O’s en de Rays. Hoewel we er al om half 12 waren, zagen we niet het gebruikelijke batting practice en ook niet de lijnentrekkers. Alles was jammer genoeg al klaar. Wel zagen we tijdens de wedstrijd dat de mount aan het inzakken was op de plek waar de pitcher uitstapt. We hebben nog nooit meegemaakt dat ze met gravel en stampers de boel weer aan alle eisen lieten voldoen. Grappig om te zien! De wedstrijd was wel beter dan gisteren maar ze hebben wéér verloren helaas. Dit keer met 2-4.

We besloten om niet naar de Patomac Nationals te gaan. We zijn nog niet toe aan 1 ½ uur reizen door de files van Washington om daar een minor league wedstrijd te kijken en een pluche beestje op de pikken waarna we doodmoe ’s avonds weer in het donker terug moeten rijden. Nee, we zijn met onze eerste aankoop voor ons nieuwe huis teruggegaan naar ons hotel waar we ons opknapten en naar Fells Point zijn gegaan om een hapje te eten en een biertje (nouja voor mij een sprite) te drinken.

Het is nu 8 uur en we liggen op bed tv te kijken. Ik met een brok fudge in een nieuw T-shirt van Max’s sportsbar met ‘s werelds grappigste versier one-liner die ik ooit heb gezien: Hi, you’ll do! En met een glimlach op mijn gezicht denk ik terug aan een heerlijk rustige ontspannen dag!