Lange, leuke, warme, zonnige dag

We komen al een aantal jaartjes in Baltimore maar vandaag zouden wij voor de allereerste keer naar het B&O museum of transportation gaan. Toen we aankwamen zei een man van het museum: What, no children? Meteen herinnerde ik mij dat vandaag Thomas de trein als speciale attractie naar Baltimore was gehaald. Gelukkig was het net 10 uur dus het was nog niet zo druk met kinderen. Overigens heb je niet zo veel last van die kinderen hoor, het zijn de ouders die je van de loopplanken afduwen omdat ‘hun wereldwondertje’ weer iets prachtigs heeft uitgehaald. Geeft niks, het is hier werkelijk fantastisch. Van stoomtreinen tot mega-diesels die mij allemaal aan mijn pappie deden denken. Ik heb dan ook twee tijdschriften voor hem gekocht en een kaart om naar hem op te sturen. Toen wij weggingen was het 3x zo druk dan toen we aankwamen en we waren blij met onze keuze om eerst hiernaartoe te gaan pffffffffffft.

In White Marsh mall heb ik even wat clinique crème gehaald want en de eerste tekenen van ontstressen beginnen zich te tonen: koortslip!

Vanuit de mall zijn we naar G&M gereden om daar voor lunch de beste crab cakes te eten die er maar bestaan. Het is een restaurant waar een blind paard geen schade kan aanrichten en het zit altijd vol. Je kunt zelfs de crab cakes laten verschepen binnen de VS. William is meestal niet zo dol op krab maar ook hij heeft zitten smullen. Helaas had ik geen ruimte meer voor een ‘puntje’ van hun beroemde carrot cake maar hier in de VS staat het op bijna iedere kaart dus dat komt mij nog weleens op mijn toetjeslijst te staan.

Wij vinden het altijd leuk om grote winkels in te gaan en daarom hebben we even een kort bezoek gebracht aan een Wall*Mart en een Giant. Een leuke onderbreking voordat we naar Washington doorreden. Onze Lori wilde ons via de 1 en de 50 sturen maar wij waren eigenwijs en zijn doorgereden over de 95. Er stond een kleine file vanwege een ongeluk maar we waren toch véél te vroeg dus daar kwamen we wel overheen.

Op ‘Lot 8’ onze auto geparkeerd en toen wij onze verse meloen in het zonnetje zaten te verorberen, kwam er al een shuttle aanrijden om ons naar het ballpark te rijden. Wie weet is er daar in de buurt iets te doen. Deze hoop werd direct de kop ingedrukt want de hele wijk was in aanbouw en dat wat er stond was nou niet echt fantastisch. Buiten een achenebbisj lickerstore en een pawnshop zagen wij alleen maar bouwgrond. Geeft niks want het was héérlijk weer en na een uurtje konden we al naar binnen om een leuke kip te kopen (screetch de mascotte) en naar battingpractice te kijken.

De wedstrijd vorderde in het nadeel van de Nationals en de man naast mij werd steeds kwader. Ik noemde hem liefkozend een notenkoffer (?) want hij zat aanwijzingen te geven alsof hij de catcher wasen hij deed de bewegingen van de scheidsrechter na! Als er mensen voor hem langs liepen werd hij enorm geïrriteerd en ik kan niet anders zeggen dan dat ik nog nooit zo dicht bij William gezeten heb tijdens een wedstrijd.

De weg naar huis was lang – ongeveer een uur – en William komt nu écht nooit meer in Washington. Het is al 12 uur en de wedstrijd is net afgelopen. Dat komt met name omdat in de vijfde inning een deel van de lichten uitvielen. De Nationals hebben verloren van de Pirates met 11-4.

Korte nacht want we moeten immers morgen om 9 uur weg om naar BWI te gaan omdat we naar Dallas gaan vliegen.