Hoewel zo’n lange reisdag nou niet echt vakantie genoemd kan worden, liepen we zonder stress of spanning richting tram. Nog even snel terug voor het jaarabonnement van William maar zonder horten of stoten zaten we met een enorme zak snoep en een verse bak koffie in de trein richting Schiphol.
We hadden thuis al ingecheckt dus het was geen probleem om bij BA in te checken. Ze hadden geen leuke betaalbare PSP spelletjes dus zijn we rustig gaan zitten in de uitgewoonde IKEA lounge van BA. Nouja, rustig……. Op een gegeven moment lag er een man te snurken en die kwam nog boven de vertrekkende vliegtuigen uit! Gelukkig maakte zijn vrouw hem wakker en gaf ze hem een bel whisky om nog meer slaap te krijgen. Voordat de tweede ronde begon, zijn we naar de gate gelopen.
Het instappen ging niet zo geordend als anders maar we vertrokken maar 10 minuten te laat. Dat zou dus geen probleem mogen opleveren bij het overstappen op Heathrow. Helaas liep het daar even anders dan we hoopten: het vliegtuig bleef ruim 20 minuten wachten op een parkeerplekje en we waren enorm bang dat we niet op tijd bij de gate zouden zijn. Allemaal schromelijk overdreven want na een ritje van een kwartier naar terminal 4, hadden we zelfs nog tijd over.
De vlucht ging prima en doordat de stoelen tegenover elkaar stonden, konden we elkaar bijna 8 uur lang aankijken. Ik vond het erg lekker zitten maar William had nogal wat ‘stootpunten’ waar hij graag gebruik van maakte.
In Washington aangekomen verliep alles wéér helemaal zonder klagen. Zelfs de koffers waren er alle twee. We hebben een mooie Subaru alleen weten we nog niet hoe de buitenspiegels werken maar dat maakt niet uit want we gaan toch niet rijden vandaag.
Vanmorgen werden we na een heerlijke nacht al om half zes wakker maar geen probleem hoor, even verder getukt tot acht uur. Om 10 uur gingen wij op weg naar de Hollywood diner die we overigens in één keer vonden. Helaas was hij dicht maar in dit zakengedeelte van Baltimore was het niet moeilijk om een eetgelegenheid te vinden die in onze behoefte voorzag. Een enorme homemade burger met fries zorgde ervoor dat wij tot ‘s middags geen trek meer hadden.
We hadden thuis al ingecheckt dus het was geen probleem om bij BA in te checken. Ze hadden geen leuke betaalbare PSP spelletjes dus zijn we rustig gaan zitten in de uitgewoonde IKEA lounge van BA. Nouja, rustig……. Op een gegeven moment lag er een man te snurken en die kwam nog boven de vertrekkende vliegtuigen uit! Gelukkig maakte zijn vrouw hem wakker en gaf ze hem een bel whisky om nog meer slaap te krijgen. Voordat de tweede ronde begon, zijn we naar de gate gelopen.
Het instappen ging niet zo geordend als anders maar we vertrokken maar 10 minuten te laat. Dat zou dus geen probleem mogen opleveren bij het overstappen op Heathrow. Helaas liep het daar even anders dan we hoopten: het vliegtuig bleef ruim 20 minuten wachten op een parkeerplekje en we waren enorm bang dat we niet op tijd bij de gate zouden zijn. Allemaal schromelijk overdreven want na een ritje van een kwartier naar terminal 4, hadden we zelfs nog tijd over.
De vlucht ging prima en doordat de stoelen tegenover elkaar stonden, konden we elkaar bijna 8 uur lang aankijken. Ik vond het erg lekker zitten maar William had nogal wat ‘stootpunten’ waar hij graag gebruik van maakte.
In Washington aangekomen verliep alles wéér helemaal zonder klagen. Zelfs de koffers waren er alle twee. We hebben een mooie Subaru alleen weten we nog niet hoe de buitenspiegels werken maar dat maakt niet uit want we gaan toch niet rijden vandaag.
Vanmorgen werden we na een heerlijke nacht al om half zes wakker maar geen probleem hoor, even verder getukt tot acht uur. Om 10 uur gingen wij op weg naar de Hollywood diner die we overigens in één keer vonden. Helaas was hij dicht maar in dit zakengedeelte van Baltimore was het niet moeilijk om een eetgelegenheid te vinden die in onze behoefte voorzag. Een enorme homemade burger met fries zorgde ervoor dat wij tot ‘s middags geen trek meer hadden.
We waren nog nooit met de watertaxi geweest en vandaag hebben we de stoute schoenen maar eens aangetrokken. Op het water hebben WilleBill het altijd naar hun zin dus met een bootje op
en neer varen is onze invulling van een leuke dag. Zeker als zo’n boot je afzet bij een fort waarvan ze het bestaan wel kenden maar geen idee hadden dat het zo belangrijk was voor de Amerikaanse geschiedenis. Vanaf Fort McHenry zijn de Engelse tegengehouden in hun poging Baltimore binnen te vallen. En wat nog veel leuker is: het Volkslied van de VS kent hier zijn oorsprong. NOOIT geweten en we komen al heel wat jaartjes hier in deze steeds mooier wordende stad. Leuk hoor die stempeltjes op onze handen om de boot op en af te gaan.
Even een rondje gelopen op Fells point waarna we met de taxi weer teruggingen naar de Inner Harbour. Met een korte omweg via Barnes & Nobles en Filenes Basement om half vier weer terug naar het hotel om ons voor te bereiden op de wedstrijd van vanavond. Uiteindelijk gaan de gates al om vijf uur open.
Lekker een Boogs Beef Platter gegeten en nog in het zonnetje zitten kijken hoe ze de lijnen op het veld plaatsten. De wedstrijd was nou niet echt van wat we verwacht hadden van de koplopers tegen de Rays maarja, je kunt niet alles hebben. In de seventh inning stretch zijn we naar het hotel gelopen om even luchtig plat te gaan. Uiteindelijke is het hier pas half tien maar thuis alweer zes uur later.
Even tv kijken, de camera’s en de lap-top oplaten en dan zit de eerste dag erop. Twee dagen in één bericht geschreven met de slaap in mijn ogen: Welterusten van hieruit!
