Het zit er weer op!

In Detroit stonden wij om 8:15 uur op (15:15 NL tijd) en onze koffers waren zó ingepakt. De rit naar Chicago zou 5 uur duren maar toen we 2 ½ uur onderweg waren, het was inmiddels al 13 uur, realiseerden we ons dat het in Chicago een uur eerder zou zijn. Kortom, we hadden zeeën van tijd en gingen op zoek naar een hapje eten.

Omdat we deze vakantie nog geen burger bij Wendy hadden gegeten, besloot William een afslag te nemen waar een Wendy zat. Goede beslissing want er was ook een Macy’s en ik heb mijn Clinique spulletjes aangevuld. Bij Wendy’s werd ik overigens nog vals beschuldigd dat ik niet afgerekend zou hebben en in ruil daarvoor hebben we een hele rits condiment cups ‘meegenomen’.’

Vier uur voor onze boardingtijd kwamen wij aan op de terminal en zijn direct doorgelopen naar de lounge. Het vliegveld was niet echt veel en ook de taxfree was niet zo uitgebreid. De vlucht zelf is erg rustig verlopen. William en ik zijn nog even van stoel gewisseld want zijn stoel werkte niet meer en moest met de hand op en neer gedaan worden door twee stewardessen. Ik wilde een uurtje slapen en dat ging eigenlijk prima op zijn stoel. Wonder boven wonder heeft hij ook nog een paar tukkies gedaan, dat lukt hem vrijwel nooit.

Op Heathrow – let wel, na 7 uur vliegen, om 10 uur in de ochtend en al bijna 20 uur op – kwamen we erachter dat de National Express Shuttle naar Gatwick Terminal 4 niet meer aandeed en dat we naar Terminal 5 moesten met de bus. Eenmaal volledig door elkaar geklutst, bleek dat we een kaartje moesten KOPEN voor de Shuttle! Nou ben ik niet te beroerd om iets te kopen maar als ik toch %6?<9d@@#$0()! Business Class reis met British Airways en dezelfde maatschappij zet me op een vlucht naar Amsterdam vanaf een ander vliegveld, dan verwacht ik niet dat ik moet ruiken dat ik ponden mee moet nemen om een buskaartje aan te schaffen! Kortom, ik ging op oorlogspad op de manier die ik van de Engelse lerares geleerd had. De customer service bood ons niet een kaartje aan voor de shuttle maar deed een veel beter aanbod: een vlucht om 13:15 vanaf Terminal 5. De kapotte stoel was direct naar de achtergrond verdwenen, dat kan ik je wel zeggen.

De trein van Schiphol naar Den Haag was warm maar binnen 1 uur stonden we voor de deur van de Tomatenstraat. Bijna samen met Belderbos die nog even met een jonge vrouw ons huis kwam bezichtigen! Kwam trouwens wel goed uit hoor want de auto wilde niet starten en de makelaar heeft even de startkabels erop gezet!

Het is nu half 10 en we zijn in totaal zo’n 32 uur wakker met een paar hazenslaapjes tussendoor. Kortom, we zijn moe en gaan zo slapen. In het weekend zet ik wat foto’s op de blog met de spulletjes die we hebben aangeschaft: Gneetjes, beestjes en nog een paar dingen.

Welterusten!

Kampvuurtje, een tijgertje en een romantische afsluiting van de vakantie

Gisteravond heb ik op de site van Detroit gekeken of er iets leuks was om te zien. Nou dat is gelukt: The Rouge Ford fabriek!
Om een uur of 11 zijn we op weg gegaan naar Dearborn waar de Ford fabriek, een museum en een IMAX theater staat. Na een bruch in een diner annex bar en grill waar een blind paard geen schade kan uitrichten, kozen wij voor de Factory Tour en niet voor de andere dingen die ze aanboden.

De tour was fantastisch! De eerste van de twee films ging over de geschiedenis en het leven van Henry Ford en hoe hij de assembly line heeft bedacht. Een sterk punt uit deze film was dat ook de zwarte bladzijde uit de geschiedenis – de krachtmeting met de vakbond –niet onbesproken bleef. De tweede film ging over de beroemde assembly line en je bekeek hem op een stoeltje wat 360 graden kon draaien. Zo af en toe werd er een bijpassende geur in de zaal gespoten, trilde de grond of voelde je druppeltjes. Een hele leuke ervaring.

Het kampvuurtje kwam als laatste: de daadwerkelijke assembly line!

Hier zag je mensen vanaf een verhoogd looppad, aan de lopende band schroefjes aandraaien; bedrading aanleggen; ruitenwissers plaatsen; totdat je de Ford F-150 truck in vol ornaat de fabriek zag uitrijden. We hebben als was het een kampvuurtje naar al deze handelingen staan kijken. En weet je wat wij het meest bewonderenswaardige vonden? Dat iemand een plan heeft moeten opstellen met op welk moment, welke schroefjes worden aangedraaid en welke dingen geplaatst worden in een kale auto. Dat moet me toch een boekwerk zijn!
De Tigers deden tot op heden niets en nu wij er zijn maakten ze de Mariners in maar in de laatste innings kwamen de Mariners toch nog op 8 punten tegen de Tigers op 12. Hele goede wedstrijd en het ballpark staat zeker in onze top 10. Van William kreeg ik een klein tijgertje: Stripey genaamd. Ahhhhhh zo schattig!

Toen wij op de kamer terugkwamen stond er een fles champagne met aardbeien en zoetigheden op ons te wachten. William had dit deel van de boeking – een romantic package – tot de laatste avond van de vakantie bewaard. Lekker hoor, nu kan ik al soezelend op de klanken van Baseball in slaap vallen.

Morgen wat vroeger opstaan want de koffers moeten uiteindelijk goed gepakt worden om niet op het vliegveld weer iets over te moeten pakken. Nu maar hopen dat ze op het vliegveld Clinique verkopen want ik was vandaag vergeten dat ik nog drie dingetjes nodig heb.

Toledo Rocks!

Eerst lekker lopen tutten en een Starbucks koffie opgepikt met een croissantje. Voor mij overigens een hele opgave om dwars door het casino te moeten lopen met twintig dollar brandend in mijn zak maar ik heb me ingehouden.

Op ons gemakje naar een Wall-Mart gereden waar wij wat spulletjes oppikten die we nodig hadden. De mall was echt heel mooi en bij Macy’s vond ik (nouja,William dan) twee mooie pakjes en een prachtig jurkje. De twee pakjes waren de helft van de prijs en het jurkje 40% in prijs verlaagd. Daar bovenop kreeg ik nog eens 11% korting vanwege mijn international shopping card. Bij JC Penny vond ik een vestje met hemdje voor de helft van de prijs. Kijk, dat is nou eens leuk shoppen.

Op naar Downtown Toledo! We konden het ballpark wel vinden maar downtown waren we vast de verkeerde weg ingeslagen. Nogmaals intikken en Lori wees ons de juiste weg maar helaas konden wij wéér niets vinden wat op een centrum leek. Na drie rondjes zijn we maar teruggegaan richting de mall want het ballpark was nog niet open. In een Kröger supermarkt zag ik de zijde van Farouk voor nog eens $3 minder staan: $16,99 voor 150 ml en dat is écht héél goedkoop!
Weer terug in Toledo kocht William kaartjes voor de third base side. Die eikel aan de gate scheurde mijn kaartje kapot terwijl hij een scanner in zijn hand had. Het duurde echt even voordat ik niet meer de pest in had, sjonge jonge jonge wat een sukkel. Gelukkig hebben we een hele leuke wedstrijd gezien. Tot de achtste inning stonden de Mud Hens achter met 3-1. Toen de Clippers van pitcher wisselden kwamen de honken vol te staan en scoorden ze 3 punten in één inning. Leuk hoor alleen jammer dat ze Muddy en Muddonna niet in pluche verkochten!

De terugweg was een beetje stressvol. Al die detours zonder verlichte wegen geven nou niet echt een vertrouwd gevoel. Lori wees ons prima de weg maar helemaal vertrouwen deden we het niet toen ze ons de afslag ‘bridge to Canada’ opstuurde. Ze had wel gelijk hoor maar toch, echt vertrouwenwekkend leek het niet.

We zitten nu in onze comfortabele hotelkamer en William zit de Miss Hooter verkiezingen te kijken. Morgen gaan we kijken of Downtown Detroit ons meer te bieden heeft dan Toledo.

De laatste dagen breken aan

Vandaag reden wij van Grand Rapids naar Detroit met een kleine stop in Woodland Mall waar William eindelijk zijn luchtje heeft gevonden. De andere luchtjes waar in naar op zoek was hadden ze ook hier niet helaas. De middag wedstrijd waar wij naartoe gingen was van dezelfde twee teams als gisteren alleen in een ander ballpark: de White caps tegen de Lug Nuts.

Dit keer geen omroeper die er de hele wedstrijd ongelooflijk dom doorheen zat te kleppen om reclame te maken voor alle sponsors, maar gewoon een leuk allpark met een heel vol winkeltje wat nu een beetje leger is. Met een cap, een vestje, een T-shirt en een mascotte hebben wij heerlijk in de zon een leuke wedstrijd zitten kijken. In de 7e inning werd het heel koud en bracht Lori ons in één keer naar het MGM hotel en casino in Detroit.
De trotse oma vertelde tegen iedereen dat haar kleindochter het volkslied zong. Misschien had ze beter kunnen wachten met roepen want nu moest ze achteraf tegen iedereen zeggen dat ze ongetraind was. Die hoge noten kwamen er niet zo uit als normaal.

Het is een fantastische kamer maar de na de schok van de restaurantrekening – wel lekker maar walgelijk duur – bleek dat de gokkasten niet echt gul zijn. Na een uur zaten wij lekker boven naar honkbal te kijken want ik wil ook nog wat over houden voor thuis (zei de gokverslaafde).
Morgen gaan we naar een wedstrijd van de Toledo Mud Hens en dan gaan we kijken wat Toledo Downtown ons te bieden heeft. Volgens hun internet site niet veel maar je weet nooit wat we tegen komen.

Mooi groen maar een beetje frisjes!

Vanmorgen gingen wij om een uur of 10 op weg naar O’Hare vliegveld om bij Hertz een auto op te halen. In Chicago zit ook wel een Hertz kantoor maar daar hebben ze minder aanbod en William wilde de Toyota RUV4 hebben voor de laatste dagen. We hebben hem niet direct opgehaald toen wij landden want de extra autohuur plus de parkeerkosten voor twee dagen was bijna dubbel zo duur dan de taxikosten. Tja, dat is geld wat we beter ergens anders aan uit kunnen geven, toch?

We hadden wel goed geslapen maar Mother Hubbards heeft een slechte invloed op onze alcohol consumptie dus we kwamen wat traag op gang. Zo gebeurde het dat onze Tom Tom houder nog in de koffer zat en dat we de Lighthouse place Outlet Mall een beetje vreemd doorkruisten. Niet dat dat uitmaakte hoor want ik heb prachtige zwarte schoenen gekocht en een hele leuke tas bij Aldo en William kocht bij Ralph Lauren nog wat spulletjes. Ik slaag tegenwoordig voor pakjes enzo beter bij Macy’s of JC Penny dus de komende dagen zal het nog wel goed komen.

Voordat we naar het Fifth Third Park gingen, aten wij een heerlijke filet mignon bij een longhorn steakhouse. Ik vond het ballpark heel erg leuk en het was werkelijk afgeladen vol. Ach ja, wat is er verder te doen op een zaterdagavond in Grand Rapids? Het is William zijn dag niet en na een ijsje en 7 innings zijn we op weg gegaan naar Meijer. Het sterft hier van de Nederlandse namen en plaatsen zoals Holland en Zeeland en de plaatselijke supermarktketen heet Meijer. Véél te grote verpakkingen allemaal dus wij zijn snel doorgereden naar de Walgreen op de hoek. Eerste indruk van Michigan: mooie groene staat maar een beetje frisjes.

Morgen hoeven we maar een klein stukje te rijden naar Lansing!

Oeps, oeps en nog een keer oeps!

Gisteren heb ik geen berichtje geschreven want eh…… ik had een Bloody Mary en een één of ander link zoetig mixje op en toen ik in de hotelkamer kwam wist ik niet meer met welk knopje de wc werd doorgetrokken. Ik besloot toen maar om niks meer op te schrijven. Niet dat er veel gebeurd is hoor, denk ik, hoop ik, eh…oeps!

Vandaag was een mooie zonnige dag en als je dit ziet is Chicago toch een prachtige stad vind je niet?

We hebben als ontbijt een enorme (footlong) sandwich gegeten en zijn gelijk doorgegaan naar Wrigley Field voor de middagwedstrijd van de Cubs. Nog wel even Martine gebeld om te vragen of ik iets zwarts mee kon nemen voor de baby. En zij bevestigde wat William al had voorspeld: De White Sox spelen in het zwart dus of het nou een meisje of een jongen wordt, zwart is altijd goed!

Wrigley Field is mooi maar een beetje te vol met mensen naar mijn smaak. Ik moet er niet aan denken dat hier iets gebeurd want je zit echt als ratten in de val brrrrrrrrr. Als je eenmaal op je plekje zit is het echt fantastisch! Het is de eerste keer dat wij het niet koud hadden in dit ballpark. We hadden de extra truien niet nodig, ondanks dat we niet in de zon zaten. Naast mij zaten een paar vrouwen en toen William mij attendeerde op de afzakkende broek van de man voor ons, begreep ik waar zij om lachten. Één van de dames heeft zelfs een foto gemaakt met haar telefoon van de, nee laat maar, het was te onsmakelijk om het er langer over te hebben.

De sfeer is hélemaal goed als de Cubs winnen, dan raakt het publiek buiten zinnen: héél bijzonder!

Na de wedstrijd kocht William een mooi sweat vest van de Cubs en liet voor het gemak zijn credit card liggen. Hier kwam hij in Mother Hubbards – de leukste neighbourhood sportsbar van Chicago – pas achter. Tutje is gelijk even naar het hotel gegaan om het vermissingnummer op te zoeken en de kaart te laten blokkeren. De winkelier zal niet zo snel fraude plegen met de kaart maar dit was onze tweede oeps van vandaag.

De derde oeps hebben we net achter de rug. Ruth’s Chris steakhouse staat bekend om haar fantastische steaks en dat klopt ook wel. We hebben goed gegeten maar we zijn helemaal misselijk van alle boter waarin ze het vlees dichtschroeien. Het vlees komt in een laag hete boter sissend op tafel en na een halve filet mignon, ben je die botersmaak al helemaal zat. Nu weten we ook weer waarom wij liever gegrild vlees eten en niet meer naar dit restaurant willen. Ik hoop dat wij het onthouden voor de volgende keer.

Goede vlucht, leuke wedstrijd en nog een ‘gneetje’!

Ik had de wekker gezet op mijn mobiel maar dat hadden we beter niet kunnen doen want om half 6 belde er iemand vanuit Nederland met een vraag over een beurs. Ik heb niet opgenomen hoor, maar toen de wekker om kwart over acht ging heb ik even ge-sms’t of het dringend was: NIET DUS!

Afgezien van het feit dat ik William een éénrichtingsweg instuurde, verliep de ochtend bijzonder voorspoedig. Hoe lelijk St. Louis de vorige keer ook tegen ons deed, nu was het één en al glimlach en vriendelijkheid. Met een goed gevoel vlogen wij dus op weg naar Cleveland waar wij al in een uur en acht minuten landden. Helaas regende het en we hoopten vurig dat de wedstrijd gewoon door zou gaan.
De hotel shuttle bracht ons naar de Rock and Roll hall of Fame maar dat was nou niet echt een topper. We zijn er niet achter gekomen wie er nou écht opgenomen waren in de hall of fame of wie er nou alleen in het museum stond. Nouja, $44 lichter en een ‘gneetje’ rijker gingen we op zoek naar een taxi. Tja, het is geen New York dus dat was een moeilijker taak dan we dachten. Dan maar met de gratis shuttle van het Crown Plaza naar het ball park laten brengen (we konden het niet maken om ons naar ons eigen hotel te laten brengen). Het regende nog steeds maar volgens de chauffeur zou het wel doorgaan.

In het hotel even het hoognodige gewassen om de komende dagen mee door te komen. Uiteindelijk vliegen we na Chicago niet meer nationaal dus kunnen we kopen wat we nodig hebben.
De verzameling na twee weken!

Door lichte regen liepen we naar het ball park en toen wij aan kwamen lopen, hoorden wij het volkslied. Mooi, dan gaat het dus door alleen…… die regen bevalt ons helemaal niet. Snel een ‘’gneetje’ gekocht en een stuk pizza gegeten. We hadden prachtige plaatsen en daarom kochten we twee regencapes.

Die schijterd gaat natuurlijk niet op de foto met een concurrerend team maar geloof me: hij had er ook één aan.

Tot morgen vanuit: Chicago!

Stukje rijden en een leuk uitzicht vanuit de hotelkamer

Vandaag reden we van Kansas City naar St. Louis en veel méér dan een flink ongeluk (1) en een boel bomen op heuvels hebben we vandaag niet gezien. Of je moet de dames (3) die door het beeld heen en weer lopen meetellen maar dat doe ik dit keer niet. Nouja, vooruit ééntje dan voor HRC!

Bij St.Louis aangekomen heb ik gelijk die boog (2) maar even op de foto gezet want we hebben morgen geen tijd om hem te bezoeken. Niet dat wij dat zouden willen hoor want de eerste keer hebben weer ruzie gehad.

Leuk uitzicht uit de hotelkamer (4) maar eigenlijk heb ik niet veel te vertellen dus hier een paar foto’s.




Tot morgen vanuit Cleveland!

Cancelled, nog in aanbouw, uitverkocht, gesloten, waar dan?

Omgerekend naar Nederlandse tijd zaten wij 13 jaar geleden aan de bruidstaart met champagne maar in plaats daarvan hebben wij vanmorgen het ontbijt op de kamer laten komen en heerlijk saampjes ontbeten.

Na het ontbijt gingen we op weg naar de Harley Davidson fabriek en zo te zien krijg je korting als je er werkt want veel mensen waren met de motor. Helaas hadden ze de tour gecancelled en gingen wij ietwat teleurgesteld op weg naar een klein winkelcentrum in de buurt waar we een Best Buy zagen om een snoertje voor de iPod te kopen zodat hij aangesloten kan worden in de auto. Deze BB was nog in aanbouw en toen zijn we maar even een grote supermarkt ingegaan om BioSilk te kopen voor Liesbeth (en mij natuurlijk). De supermarkt konden we vinden maar de BioSilk was uitverkocht dus gingen we op weg naar downtown Kansas City om even lekker te winkelen. Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat we hier moeten hoor. We zeggen weleens De Haag Bruhs, Wah dan? Maar Kansas City kan er ook wat van. Geen ene moer te doen en geen kip op straat, waar we ook keken. Nuja dan gaan we toch even terug naar het winkelcentrum om in Borders op de Rand MacNally te kijken of er misschien een mall in de buurt is. Wij op weg naar de Bannister Mall en daar aangekomen: gesloten! Lori kon geen andere mall vinden dus hebben we de Hertz Neverlost even aangezet. En ja hoor, wij op weg naar de Mission Shopping Mall. Onderweg zagen we nog even een drugs transactie: een dame stond op de uitkijk, een jonge gozer liep langs een auto en toen we twee keer met onze ogen knipperden was de waar al overhandigd, het geld ontvangen en het verkeerslicht stond alweer op groen. Jullie raden het al: Mission Shopping Mall was een klein winkelcentrum langs de kant van de weg waar een stomerij en de plaatselijke pizzeria zat. Gelukkig heeft William nog wel het snoertje voor de iPod gevonden zodat we morgen lekker onderweg een goed stukje muziek hebben.
Inmiddels was het alweer vier uur dus zijn we even naar de hotelkamer gegaan om ons op te frissen voor vanavond. Omdat ons zeker één magneetje van Harley Davidson door de neus was geboord, hebben we een ‘gneetje’ gekocht in de hotelwinkel. We gaan lekker eten bij een Outback restaurant. En ja hoor, gelukkig was deze wel open en werden we door een schattige piepkleine kabouter naar onze plaatsjes geleid. William wilde wel een klacht indienen omdat die kabouter veel leuker was dan de puistige jongen die ons bediende.

Terug in het hotel is William de sportsbar ingegaan (moest wel want we hebben alleen ‘gneetjes’ van plekken waar we geweest zijn) en ik ben gaan gokken. Ik heb de hele avond plezier gehad voormaar $65 en ik denk dat ik maar niet meer moet gokken buiten Las Vegas. Daar win ik soms nog wel eens wat n.l.

Ach, met een enorm stuk carrot cake en een Starbucks koffie zit ik dit stukje te schrijven op de tonen van de tv in de slaapkamer. Vraag ons niet waarom maar we hebben echt een leuke dag gehad en we proosten met koffie en een flesje water op de volgende 13 jaar!

Brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr................

Vanmorgen was ik nog steeds niet helemaal over mijn slechte humeur van gisteravond heen, en néé het lag niet aan William ik was gewoon een beetje sago. We moesten om kwart voor 6 al op en dat beviel niet zo goed. Toen moest ik ook nog eens wat opzoeken waarvan ik niet meer wist waar ik het had gelaten en dan zijn de rapen echt gaar zo vroeg in de ochtend.

De weg naar het vliegveldje en de vlucht verliepen prima. De landing was wat hobbelig maar we stonden zó op de grond in Kansas City. Eigenlijk hadden we er niet op gerekend om zo vroeg al hier te zijn en ook de stoere ford kregen we bij HERTZ ontzettend snel mee. Voordat we het wisten waren we op weg naar het ballpark en dat was nou ook niet echt de bedoeling, het was immers pas 10 uur. William zag onderweg een Wall*Mart en een Borders en gelukkig konden we de afslag nog nét meepakken. Zo komen we altijd de tijd wel door en voor we het wisten waren de Gates al open.

Meestal zijn de hebbedingetjes voor de eerste 10.000 vrouwen of 7.500 kinderen maar dit keer was het voor de moeders vanwege Moederdag. Hoewel ik zeker geen moeder ben en er ook geen één wil zijn, heb ik op z’n hardst gelogen toen de dame mij vroeg: are you a mom? Vannacht slaap ik dus in een roze T-shirt van de Kansas City Royals!

Het is hier slechts 17 graden en vergeleken met de afgelopen week waarin het rond de 35 graden was, was het brrrrrrrrrrrrr! Wij waren heel blij met het extra vest dat we bij ons hadden gestoken maar we waren wat minder blij met de zitplaatsen. Ze lagen uit de zon, in de wind en in de tweede inning zijn we naar de bleachers gelopen om in de zon te staan. Wat een onnoemelijk tochtgat is dat ballpark zeg! Helaas verloren de Orioles van de Royals met 0-4 maar we zijn wel tot het einde gebleven.

Bij het inchecken zei Holly van de receptie: I’ll upgrade you to a King Suite because I never had someone from the Netherlands and well, just because you’re fun! Nou, wij kwamen in de kamer aan en ik kan niet anders zeggen dan dat we Holly erg dankbaar zijn. Ik heb mij eerst even opgewarmd in de jacuzzi! Het is gewoon een soort van 2 kamer appartement en ik weet nog steeds niet waar alle spullen liggen!

Het casino was leuk maar ik ben al zo gewend aan de rookvrije bars hier in de VS dat het mij verbaasde dat je hier wel mag roken. Ik heb niks gewonnen helaas maar misschien lukt het mij morgen. Meestal krijgen we wel wat freebees op onze trouwdag n.l.

Rijen rijen rijen in een wagentje

We waren laat naar bed gegaan en waren nog wat moe toen we in de auto stapten. De rit van Houston naar Dallas duurde bijna 5 uur en we zijn heel moe. De wedstrijd was veel te warm maar het ballpark was leuk. Ik heb géén zin om te schrijven en ik ben chagrijnig. Morgen om half zes op dus eh...... welterusten!

In complete shock!

Het was vanmorgen héél warm maar toch waren we zo eigenwijs om een heel eind te gaan wandelen, zonder water wel te verstaan! Toen we eenmaal weer in Main Street aankwamen moesten we echt direct water halen anders hadden we een toeval gekregen. Het was ook ‘slechts’ 35 graden…….

In het park bij het hotel hebben we heerlijk uit de zon zitten kijken naar de mensen die langsliepen en naar een bruiloft die buiten op de patio plaatsvond. Erg leuk om te zien dat alle mensen naar ons keken met een blik van: wie zijn die mensen in hemelsnaam en waarom maken ze foto’s van ons? Het scheelde maar weinig of de fotograaf dacht dat wij erbij hoorden ;).

We reden om half vier weg over een enorm drukke I45 en konden het Texas Steakhouse niet zo 1-2-3 vinden. We reden daarom meteen door naar de Lonestar Stampede and BBQ cook-off. Ik heb nog nooit zulke grote BBQ’s gezien en het rook er erg lekker. Helaas verkochten ze het eten nog niet dus aten we ieder twee overheerlijke Chicken Fajita’s bij een standje dat gerund werd door echte Mexicanen. Oma sprak niet eens Engels!

Om 7 uur zou het spektakel beginnen maar niet voordat de hoofdsponsor zich bekend had gemaakt: het Amerikaanse leger. De slogan: Strong, Army Strong! Werd op grootbeeld getoond en in het midden van de arena werd een vlag neergezet. Na een paar minuten kwam de narrator met een in driehoek opgevouwen vlag en vertelde op een meeslepende maar zalvende toon wat deze vlag voor echte vrijheid betekent. En wat het betekent als de huilende 8-jarige dochter van de gesneuvelde soldaat de vlag in handen krijgt. Of wat de vlag betekent voor de ouders van een gesneuvelde soldaat. Alsof het nog niet erger kon worden: Iedereen ging staan om……JA ECHT WAAR: te bidden!!!! Praise the lord, amen! Als klap op de vuurpijl mochten we onze cap afdoen om het volkslied te zingen. Deze waanzin heeft bijna een half uur geduurd en ik was en ben dat eigenlijk nog steeds écht compleet in schok.
De rodeo bestond uit verschillende onderdelen en paarden wisselden elkaar af met stieren of kalfjes. Één van de paarden ging letterlijk door z’n hoeven en ik schrok een beetje, zeker met de afgelopen Kentucky Derby in gedachten. Het dier sprong zelf op en hinkte de arena uit maar het schijnt slechts zelden voor te komen dat ze ernstig gewond raken.
Toch, ondanks de flauwe en ietwat oubollige humor van de rodeo-clown en de narrator was het een ervaring die wij absoluut niet hadden willen missen. En in plaats van een gezapig welterusten zeg ik toepasselijk: Amen!

Houston, here we come!

We reden vanmorgen met een ontbijtje en een bakkie koffie van het hotel om een uur of 10 weg. De rit naar Houston zou ongeveer 4 ½ uur duren en dat klopte wel zo’n beetje. Onderweg zagen wij bijna alleen maar farmland maar het was wel allemaal mooi groen. Verder valt er niet veel over te vertellen behalve dat de auto van onder tot boven onder de vliegenlijken zit: bah!

De Duitse invloeden vallen hier trouwens wel enorm op. Niet alleen met de bedrijfs-, straat- of plaatsnamen maar ook in de vleesrokerijen die wij tegenkwamen verkochten rookworst en bratwurst alsof het niks is. We zijn een smoke house binnengelopen maar het beviel ons niet om aan lange tafels middeninn een soort van megaslagerij te eten. Daarom zijn we gestopt bij een BBQ restaurant waar je vers ge-BBQ’t vlees met brood, salade en mais kon krijgen. Kortom, we hebben heerlijk geluncht.

Lori kon weer het huisnummer van het hotel niet vinden maar zonder omrijden vonden we het want het ballpark ligt in dezelfde straat en daar kon ze ons de weg wel naartoe wijzen. Het is een prachtig hotel dat aan het conferentiecentrum vastligt en op 10 minuutjes loopafstand ligt van het Minute Maid Park waar de Astro’s spelen.

We moesten wel op tijd zijn want ook hier kregen we een kadootje. Nouja, ik dan want alleen de eerste 10.000 vrouwen kregen een toadbag. Een leuk rood klein strandtasje met de Astro’s erop. Het ballpark was wel leuk maar het werd leuker toen het dak vlak voor de wedstrijd open ging. Een overdekt ballpark (Dome) is toch minder leuk dan met je haren in de wind naar een wedstrijd kijken. De wedstrijd zelf was ietsje minder. Er werden rare foutjes gemaakt en de Nationals wonnen met 8-3. Ach, je kan niet alles hebben!

Morgen gaan we voor het eerst van ons leven een Rodeo bezoeken en als voorproefje zijn we nu op tv naar een rodeo aan het kijken. We zijn heel benieuwd, alleen hoop ik wel dat er niet weer iedere keer mensen door het beeld van William heen gaan lopen!!

Alle hens aan dek!

Veel zuidelijker dan vandaag kunnen wij in de VS niet komen, wel iets maar niet véél. Corpus Cristi stond op het programma en we weten dat het aan de Golf van Mexico ligt maar wát we er zouden aantreffen: Géén idee!

De rit er naartoe duurde maar 2 ½ uur dus dat was heel goed te doen. Zéker als je er weer ruim 9 uur slaap op hebt zitten. Het was erg warm maar door de harde wind was het goed vol te houden. Langs het water gelopen in de CC Marina en daar een vrouw gezien die haar avondmaaltijd ving terwijl haar man in de auto zat te wachten, de luie fl….

Toen wij over de brug richting CC Beach reden zagen wij ineens de USS Lexington liggen. Een enorm vliegdekschip wat tegenwoordig – naar later scheen – een trainingsschip is. Het was werkelijk fantastisch om te zien hoe groot het dek is en hoe klein de trappetjes, de gangetjes en vooral de hutten. Waanzinnig om al die verschillende vliegtuigen uit verschillende perioden te zien en het leuke is dat we dit helemaal niet wisten en zeker niet verwacht hadden.

Het hotel ziet er prima uit (alweer een Hampton Inn) en we reden om half 6 richting het Wataburger ballpark om de Corpus Cristi Hooks tegen de Frisco Rough Riders (hé die hadden we al gezien) te zien winnen.

Tot aan het einde van de avond was het warm en plakkerig maar we hebben er geen seconde met tegenzin gezeten want het was een spannende wedstrijd en we zaten op fantastische plaatsen: helemaal aan de dug-out van de bezoekers bij het eerste honk.

Nu lekker fris gedouched liggen we nu eh….. honkbal te kijken en we gaan zo slapen. Tja, het is immers al bijna half twaalf.

Morgen naar Houston!

Remember the Alamo

Vanmorgen even de laatste was gedraaid en daarna naar Sam’s Club gereden omdat ze daar de condiment cups zouden verkopen waar we al een tijdje naar op zoek zijn. We weten nu ook waarom Sam’s een Club is want je moet een lidmaatschapskaart hebben, een soort Macro dus. Geeft niks want de cups hebben ze niet en de dingen die ze wel hebben, kunnen we ook bij een supermarkt kopen.

In de stad teruggekomen zijn we naar de Alamo gelopen. Ach, het zal geschiedkundig best heel belangrijk zijn geweest en het is ook mooi oud maar wij zijn er nou eenmaal niet dol op om uren rond te dolen in een museum of iets dergelijks. Natuurlijk hebben we wel een magneetje gekocht voor de magneetjeswand die wij gaan maken in de eetkamer van ons nieuwe huis.

De Riverwalk is ontzettend gezellig en we hebben er heerlijk geluncht en gewandeld. Vanwege de enorme hitte en hoge vochtigheidsgraad zijn we even een uurtje gaan afkoelen in de hotelkamer. Ik heb gelijk een siësta gehouden want tja, we zitten op een steenworp van Mexico af dus een dutje is hier heel gewoon.

Na de powernap zijn we weer naar de Riverwalk gelopen waar ik nu eindelijk zonder te gokken mijn avondeten heb kunnen bestellen. Tja, die ouwe tut heeft een leesbrilletje gekocht!


Deze perfecte dag hebben we afgesloten zoals het hoort: in een koets zijn we door San Antonio gereden. Heerlijk met een Haagen Daz ijsje in de hand met een avondbriesje door de haren, wat wil je nou nog meer?

De kleur van Texas?

Vraagje: Als jullie aan Texas denken, welke kleur of gedachten komen dan bij je op? Hieronder onze beleving.

Vanmorgen was het bewolkt en benauwd maar daar hadden we in de auto geen last van. Dat we geen kaart hebben wordt steeds minder een probleem want Lori wijst ons weer de zonder omweg naar Round Rock. Onderweg regende het pijpenstelen en we dachten eerlijk gezegd niet dat wij de Round Rock Express zouden zien spelen. Als het aan de man lag die de frites met kip afrekende hadden wij het overigens nog niet gezien maar dat is een ander verhaal. Het was een leuke wedstrijd maar omdat we nog een endje moesten rijden, zijn we in de 7th inning stretch weggegaan.

William heeft in de outlet mall zijn bootschoenen (toffeltjes) gevonden en ik een leuk lingerie setje bij Calvin Klein. Verder niet echt gekeken want we moeten nog vliegen en de koffers mogen maar 23 kilo wegen en van Round Rock naar San Antonio was nog een uur en drie kwartier rijden. Op dat laatste stuk konden wij onze ogen haast niet open houden. Het is toch ongelooflijk: we liggen iedere avond rond half tien te knorren en we zouden het liefst een middagdutje doen hahahahaha!

We zijn ingecheckt in een Hampton in, vlak bij de Alamo en de riverwalk waar ik direct toen we aankwamen twee wasjes heb gedaan. Met de smaak van een lekkere 8 oz Dallas Filet (een wel héle malse biefstuk) die wij bij een Texas Road House aten, liggen wij lekker uit te buiken.

Nu maar hopen dat het morgen een beetje redelijk weer is want dit weer is echt niet goed voor mijn haar.

En wat is het antwoord op de vraag? Als jullie net als wij gokten op geel, dor, prairies, vlak en uitgestrekt dan hadden jullie het fout. Misschien ligt het aan de hoeveelheid regen die naar beneden is gekomen of omdat het nog geen hoogzomer is maar we zagen groen heuvellandschap met veel gras en bomen. We zijn benieuwd hoe de rest van Texas eruit ziet.

Saai?

Nee, de vakantie is alles behalve saai. William vindt mijn stukjes alleen niet zo leuk als anders. Nou, dan ga ik het wat leuker proberen aan te kleden, hier komt een hopelijk minder saai verhaal over zondag 4 mei (oeps met 7 uur tijdsverschil zijn we dodenherdenking vergeten).

Nadat we meer dan 9 uur hadden liggen slapen hebben wij heerlijk ouderwets en vet ontbeten bij Denny’s. We hebben nog steeds geen Rand McNally Road Atlas opgepikt dus we moeten helemaal vertrouwen op Lori. Zonder morren reed ze ons naar de mall in Fresco (sorry leuker kan ik het niet maken). Weet je wat wel héél leuk is, dat is het jurkje dat ik kocht bij Macy’s. Een lekker zomerniemendalletje maar met hoge hakken en een vestje, zal het er best gekleed uitzien. Dank je wel schatteboutje dat je hem uit het rek haalde voor mij!

William was vergeten het adres van het ballpark op te schrijven maar toen we bij de mall wegreden zagen we de lichten al overal boven uitsteken dus binnen 5 minuutjes waren we al bij Dr Pepper stadium. Een waanzinnig leuk (jaja) gebouwd ballpark met een ontzettend grappige mascotte, Deuce genaamd (leuk he). We hebben heerlijk in de zon zitten genieten van een goede wedstrijd (ik had bijna leuk gezegd) en vlak voordat ik écht ging verbranden heb ik mijn vestje over mijn schouders gelegd. Halverwege de wedstrijd vielen mijn ogen bijna dicht maar ik heb me kunnen beheersen. De Frisco Rough Riders verloren van de Midland Rock Hounds maar dat kon de pret niet drukken.

.........en dit is nou gewoon leuk!

Rond zes uur reden we richting Dallas en we hadden wel trek. Niet dat we niet voldoende gegeten hadden hoor vandaag maar zo’n hele dag buiten maakt je hongerig. We gingen van de snelweg af omdat we een Rick Stein’s steakhouse zagen. Helaas was die dicht en in de buurt zat geen ander steakhouse. Dan maar terug naar plan A: een hapje eten in één van de vijf hotel restaurants en dan wat drinken (of andersom). Nou, van plan A werd maar de helft ingevuld en jullie mogen raden welke helft………………..

Natuurlijk, we hebben gegeten en we liggen nu (kwart voor 9) gedouched en al tv te kijken. Helaas doet de afstandbediening het niet meer maar iets anders dan ESPN zien we hier toch niet.

Leuk hè, of niet?

Toch gek!

Vandaag begon een beetje rommelig. Er was geen benzine station te vinden op het vliegveld in Baltimore en toen moesten we een paar mijl rijden maar het is heerlijk weer en we waren helemaal op tijd.

Het inchecken en de vlucht van Baltimore naar Dallas verliep prima. Voor ons dan want een paar rijen achter ons zat een meisje dat iedere keer moest kotsen. Toch gek want de landing mag dan wat wiebelig geweest zijn maar verder was er weinig turbulentie.

Bij Hertz verliep alles prima maar op de één of andere mysterieuze wijze was ineens het contract verdwenen. Het enige dat ik in mijn hand had was het schadeformuliertje. Gelukkig dat ze dit vrijwel dagelijks meemaken dus de dame in het kantoortje draaide gewoon even een nieuwe uit voor William. Toch gek, waar kan dat ding nou gebleven zijn?

De TomTom kon het huisnummer van het hotel niet vinden en toen kwamen we ineens op een soort van industrieterrein uit. We hebben een ander straatnummer ingegeven en toen kwamen we een heel eind. Even bij een benzinestation gevraagd en we waren op de goede weg. Het hotel lag 3 mijltjes verderop aan de rechterkant en het is een prachtige kamer. Toch gek dat Lori het huisnummer niet kan vinden.

Met de taxi naar de Third Floor Museum omdat we daar nog geen magneetje van hebben. Toch wel gek om daar op de plek te staan waar het allemaal gebeurde. Alles is precies zoals het op 22 november 1963 ook was.

Daarna heerlijk op een dakterras wat gedronken voordat we een hapje gingen eten bij YO steakhouse. De eerste behoorlijke avondmaaltijd van de vakantie. Een heerlijke filet mignon voor William en voor mij een lekkere gerookte filet met blauwe kaas en twee grote garnalen, toch wel een gekke combinatie. Maarja, met een glaasje rosé en een biertje erbij en heerlijk op een terrasje opgepeuzeld, wat wil je nou nog meer? Lekker wegdromen op de zwoele Spaanse klanken van een Cinco di Mayo feest? Met een salsa klas meedoen midden op straat van Dallas? Of om half 10 op de hotelkamer naar honkbal kijken?

We hebben dat vandaag allemaal gehad en het was héérlijk! Het was hier vandaag lekker warm maar niet te heet, morgen wordt het wel wat warmer dus de zonnebrandcrème moet mee naar het ballpark!